دام دل

مثل پرواز کبوتر بی قرارم
پشت پندار شکسته بی بهارم
می رود تا شوره زار گردد دلم
پشت پا خوردن دائم شده کارم
جای جای دل من تاریک وسرد
کی رسد صبحی که آیم به قرارم
این دل شب زده نا دیگر ندارد
بخت گویی رفته از هر کار وبارم
غم چو طوفان در نوردیده دل زار
بی مهابایی چشمش شده دامی به شکارم
گر چه خط خورده ی آن فخر نگاهم
نشود گم دلم از حیطه آن مهر نگارم