مرضیه

دل من زنده ز رخسار تو است

خون من گرم ز گفتار تو است

شعرم از وصف تو گردید منظوم

زینت خانه ی من خنده ی فر بار تو است

دلم از یاد تو دائم به سپاس است و ثنا

پرم از موج شعفها که که هوادار تو است

یاد تو گرم دعایم کند هرشب به نوا

خوش شود حال من از ذکر که رهوار تو است

عزتی برتر از این نیست که تو دختر من مومن بابا باشی

همه مردی به مرام وچو فرشته روح پر بار تو است

همه قانون سخنت منطق حقی به نفسها

شادم از شیوه ات وتاج سرم خلق نکو کار تو است

باغ اندیشه ی من ازتوندارد دی و بهمن

رنگ رخساره ی سرخم همه از ذکر خدا دار تو است

خنده ات دائم براه و شادیت ممتد ،سبز باشد قدمت

شکر حق گویم دائم آن خدایی که نگهدار تو است

تو مزین چو طلایی به صفتهای نکو

دل همی گرم تماشای تو وکلک گهر بار تو است